တိုတိုေလးနဲ႔ တိုးတိုးေလး ။

ေခြေခြေလးေနရင္း ေခြးျဖစ္သြားတဲ့သူေတြ
ေျပေျပေျပာရင္ ေျပးရတတ္တဲ့ အျဖစ္မ်ား
ေဝေဝဝါးဝါးနဲ႔ ေဝးသြားတဲ့ကိစၥေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပါ
ေတြေတြေလးၾကည့္ရင္း ေတြးေနမိတယ္
ေစြေစြေလးၾကည့္ရင္း ေဆြးေနမိတယ္
ခိုခိုကတ္ကတ္နဲ႔ ခိုးဝွက္ေနတဲ့လူေတြၾကားမွာ
ေလေလေနတဲ့စိတ္ဟာ ေလးလံလာ
ျပာျပာသလဲ လုပ္ရလြန္းတဲ့ကိုယ္လည္း တျဖည္းျဖည္း ျပားလာခဲ့
အေမႊေတြ ေမႊးတဲ့မီးကေလာင္တယ္
ေတာ္ေတာ့ေတာ္ ၾကတယ္
ေဆာ္ေဆာ့ေဆာ္ ၾကတယ္
ပီပီျပင္ျပင္ လုပ္တိုင္းလည္း မၿပီးျပတ္တာေတြ အမ်ားႀကီး
စီစီစဉ္စဉ္ လုပ္တိုင္းလည္း အစီးမကပ္တာေတြက အမ်ားႀကီး
အလန္ေတြသာ လန္းလာခဲ့
အႀကံေတြလည္း ၾကမ္းလာခဲ
ေႁမြတစ္ေကာင္ကိုမွ ေမြးခ်င္မိတဲ့ကၽြန္ေတာ္
ဆန္ရင္းစုန္ရင္း အဆံုးမွာ အဆန္းျပားဆံုးအရာ ေတြ႕မလားရွာမိေတာ့
မွန္တိုင္းလည္း မွန္းသေလာက္ေတာ့ မျဖစ္တာသိၿပီ
ခံရလြန္းလို႔ ဦးေႏွာက္ေတြလည္း ခန္းလာၿပီ
မုန္တိုင္းေတြလည္း မုန္းတတ္ခဲ့ၿပီ
ပါတာမ်ားေတာ့ ပါးလာၿပီး
ယိုယြင္းေနေသာ ရိုးသားျခင္းမ်ားမွာ
ျပင္ရတာေတြမ်ားလြန္းလို႔ ပ်င္းလာတဲ့အခါ
နာနာက်င္က်င္နဲ႔ နားနားေနေနသာ ေနခ်င္ပါေတာ့တယ္
ေခြေခြေလးေနရင္ ေခြးျဖစ္တတ္တဲ့အေၾကာင္း ေတြးရင္းေပါ႔။


လင္းဆက္
13.03.2009 (Friday)
00:20 am


------------------------------------------------------------------------------------------------


ေအာက္ျပည္က ဗန္ပိုင္းယား


ဗန္ပိုင္းယားဆိုလိုက္ရင္မွျဖင့္
လွန္တိုင္း ကိုက္တတ္တယ္ဗ်လို႔ မထင္ၾကပါနဲ႔ (အကၤ်ီလက္)
ျဖဴျဖဴဥဥ
လည္ပင္းႏုႏုေလးေတြကိုမွ ေရြးတတ္တယ္
ေခ်းအထပ္ထပ္နဲ႔ ဆိုလည္း ေရွာင္တယ္
ေပြးအကြက္အကြက္နဲ႔ ဆိုလည္း ေရွာင္မယ္
ေအာင္မယ္..ဟိုေခ်ာင္က ေကာင္မေလးက
ကိုက္ပါကြယ္ ကိုက္ပါကြယ္နဲ႔
အတင္းလိုက္လာဆြယ္လည္း
မမိုက္ပါတယ္ ရုပ္ရယ္ေၾကာင့္
ဆုတ္ဖယ္ကာ ေျပးခဲ့တယ္
ကိုေဂ်ႀကီးလက္စြဲ
အသားမဲေလး ၾကျပန္ေတာ့
ရုပ္ေလးက လွေပမယ့္
ေသြးက ေပါ႔စတစ္ျပ
ညည ထထ စတတ္တာဆိုးတယ္
ဒီလိုနဲ႔
မိုးရယ္ကရြာခ်
ပဲခူးနယ္မွာ အရမ္းသမေနတဲ့
ကိုလတရနဲ႔ ေတြ႕ရန္ရြယ္
အေတြ႕ရယ္မခံဘဲ ေရွာင္ကာပုန္း
အဲဒီက ေဟာ္တယ္ေတြလည္း သူ႕ဆို မုန္းလွၿပီ
သံုးမရၿပီ ဒီလူမ်ား
အေဝးမွာထားခဲ့ၿပီး
ဗန္ပိုင္းယား ညစာစားရဖို႔အေရး
အထက္တက္ၿပီး ေရြးလိုက္မယ္
ေရႊမန္းသူ အပ်ိဳမ
ေရႊေျခက်င္းေလး အသာမလို႔
ျပ..
...
...
လည္ပင္း။ (ေပြးညႇင္းကင္းေစ)


ေနာင္...ေနာင္... ေနာင္...ေပ....ေနာင္.... (ဗိန္းေဗာင္းသံဆင့္ေစ)


-------------------------------------------------------------------------------------------------------



ကိုကယ္လ္ဗင္+မႏွင္းဆီ လက္ဖြဲ႕


မန္းေျမမွာဘီးေထာင္တဲ့
ၿမီးေကာင္ေပါက္ ကိုကယ္လ္ဗင္
အပ်ိဳေလးကိုျမင္
ဘီးေထာင္ရင္း ေနာက္ျပန္ၾကည့္
အရွိန္လြန္တိုက္မိ
ေဖာက္စ္က်ိဳးၿပီး သူလဲတာ
ပုဆိုးမပါေတာ့ပါ
ေဘးနားက အပ်ိဳမ်ား
၃ ရက္ေလာက္ ဖ်ားတယ္ဗ်ား။ (ေသြးရဲရဲ သံရဲရဲ ဒဏ္ရာျပင္းထန္တာ ျမင္လိုက္ရလို႔)


ကိုရင္လက္ဆင္း


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



ေခတ္သစ္သုဘဒၵါ ဇာတ္ထုတ္


ေၾသာ္...ဒီတစ္သက္ေတာ့
ဒီဇာတ္ ျပန္မကရေတာ့ဘူး ထင္ေနတာ
အျဖစ္ေလးရယ္က မသက္သာ
ဝဋ္ေႂကြးရယ္ပါတာေၾကာင့္
သတင္းႀကီးတဲ့ မင္းသမီးဇာတ္
နာခ်က္ကေတာ့ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး
ကဲပါေလ အေျပာရယ္ရပ္ျပီး
အေတာရယ္ မသတ္ရေအာင္
ရမ္းရြာစား ကုလားဘုရားလိုလွည့္။ (ဒံု ခ်ပ္ ခ်ပ္. ဒံု ခ်ပ္ ခ်ပ္ )

ေတာင္ရပ္ခြင္ ေျမာက္ရပ္ခြင္
ရနံ႕ေတြ တျမဴးျမဴး
ပန္းေတြေတာင္ ပြင့္ဖူးေနပါေပါ႔လား
အဟင့္ဟင့္ .. ေတြးမိရင္ျဖင့္ ငိုခ်င္တယ္
ပိုတယ္လို႔ မေျပာနဲ႔ ကိုကိုရယ္
ဂ်ီ႕စိတ္ထဲမယ္ နာလွတယ္။

တစ္ခါက တစ္ဘဝ
လက္ပံေတြ ပြင့္ခ်ိန္တုန္းကေပါ႔
ေမာင္မယ္ရႊင္ျမဴး
ကိုကိုက လက္ပံပြင့္ေလးေတြ ခူးေပးတယ္
ၿပီတီတီ မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ၾကည့္
မယ္ေႏွာင္းနဲ႔ ဂ်ီဂ်ီ႕ကို
တအီအီလည္း ေခ်ာ့တတ္တယ္

တစ္ရက္ေတာ့
မေမာ့နဲ႕ကြယ္ ဒီအေရေတြကိုဆိုၿပီး ေျပာထားလ်က္နဲ႔
ေတာအရက္ေတြ နင္းကန္ေသာက္
ရြာေျမာက္ဘက္ သခၤ်ိဳင္းမွာ
ေမွာက္ေနတဲ့ ကိုကို႔ကို
သရဲက ေျခာက္လိုက္ေတာ့
အလြန္တရာေၾကာက္ၿပီး ေျပးလာ
အေျခာက္ႀကီးဆီက ခိုးထားတဲ့ ပုဆိုးရယ္ကမပါ
အားကိုးရာရွာျပီး နီးရာ အရပ္
ဂ်ီ႕ အိမ္ေပၚသို႔ ေျပးကာတက္
အဲဒိမွာ စတဲ့ဇာတ္။

အေဖအေမတို႔ျမင္
ဘယ္လို ထင္မတုန္းေတာ့
ကိုယ္ဗလာ အခ်ည္းႏွီးနဲ႔
ရြာတစ္ရိုး လံုးတီး ဒိုးေနတဲ့ ရွင့္ကို
ဘယ္လို ၾကည္ျဖဴမလဲ
ကၽြန္မအရွက္ကိုခြဲ
ဒါသက္သက္ လုပ္တာပဲလို႔ ေျပာမိေတာ့
ေခါင္းေလးကို ငိုက္စိုက္ခ်ျပီး
အၿပီးထြက္သြားလိုက္တာ
ေနာက္ေန႔မွာ ရြာက ေပ်ာက္သြားတယ္။

အသည္းနာတယ္ရွင္
ရာဇဝင္ေႂကြးဆိုတာ မေၾကေရးပဲ
ဂ်ီအသည္းကို ကစား ၿပီးမွ သူထားသြားတာေလ
ဘယ္ရမလဲ အိပ္ယာထဲ လဲျပလိုက္ေတာ့
ေဆးဆရာ ဘဘဝိ
ယၾတာေပးလိုက္၏
ရြာက လူမိုက္ ေမာင္ဗိုဒ္ကေလးကို အသာေခၚ
ႀကိမ္နဲ႔ အျပတ္သာ ေဆာ္ခဲ့ဖို႔ မွာတယ္ေလး။

(ႏွဲကို ေပ်ာ့ေပ်ာ့ မႈတ္တတ္တဲ့ ရြာစား လက္တဆစ္ေလွ်ာ့ ... ဒီတစ္ခါေတာ့ အလြမ္းေတးသံေလးနဲ႔ ေခ်ာ့)

လူမိုက္ ေမာင္ဗိုဒ္
ေစာင္ကို ပိုက္၍
ေတာရပ္ ေတာရြာ
လိုက္ရွာပါလည္း
ေရသာမ်ား၍ ငါးမေတြ႕
ေသနာမ်ားလို႔ ဆဲသေဟ့။

(စည္တို ကယ္လ္ဗင္ ေရခင္းသံေလး အရင္ဝင္၊ ၿပီးရင္ ဒစ္စကိုေျပာင္းၿပီး အရက္သမား တီးလံုးေလးနဲ႕ ႏွက္)

ႏွစ္ေပါင္းရယ္ၾကာ
အခ်စ္ေဟာင္းကိုလည္း မေမ့ႏိုင္ပါဘူး
ရင္မွာတေျမ႕ေျမ႕ တေငြ႕ေငြ႕ ျဖစ္ေနဆဲမွာေလ
ရြာလမ္းတေလွ်ာက္ ထန္းေခါက္ဖာေလး ထမ္းလို႔လာ
ေမာင္ဗိုဒ္ကေလး ျဖစ္ေနရွာ
ေရာ့ ဒီမွာ သက္ေသဆိုၿပီး
မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ထုတ္ကာျပ
သရဲေျခာက္တုန္းက ကၽြတ္ခါက်
စုတ္ကာမြေနတဲ့ပုဆိုး
သူမ်ားဆီက မနဲ ျပန္ခုိးခဲ့ရသတဲ့ေလ

(ပတ္ဆရာေဂ် မ်က္ရည္ေတြ ေဝေစဖို႔အေရး ေဗ်ာသံေလးနဲ႔ ညႇင္းညႇင္းသြင္း)

ပုဆိုးေလးေတြ႕ေတာ့မွ
အဲဒီေန႔က အျဖစ္ေတြ တစ္လံုးမက်န္ျပန္သတိရ
အပူလံုးလည္းႂကြ
ယူႀကံဳးမရလည္း ျဖစ္လာ
ေၾသာ္ ဂ်ီပါမမ တရားသံေဝဂရ
တရားတေဘာင္နဲ႔ မွ်ေအာင္ ေနေတာ့မဟဲ့ဆိုၿပီး
တဘက္ေလးပတ္ၿပီး အေဝးကိုမွန္း
ၿမိဳင္ရပ္ကိုထြက္ဖို႔ စေျခလွမ္း။

(ကားဆြဲ ကိုဝိႈက္ အိပ္ငိုက္မေနနဲ႕၊ မဂ်ီပါ ျပန္မႏွိပ္ခင္ ၊ ကားလိပ္ကို အျမန္ပိတ္ေစ)



ေခတ္သစ္ သုဘဒၵါ ဇာတ္ထုတ္ ၿပီး၏။

(အမႀကီးမ်ားကန္ေတာ့၊ လွ်ာရွည္ၿပီး ပါစပ္နဲ႔လက္ ေဆာ့မိတာ၊ မျငဴစူခြင့္လႊတ္၊ အျပစ္ရယ္က လြတ္ေစဖို႔၊ အရမ္းသြက္တဲ့ ေမာင္လင္းဆက္ရဲ႕ ေတာင္းဆု ပႏၷက္)



-------------------------------------------------------------------------------------------------------------




ဟမ္းဖုန္းႀကီးနဲ႔ လည္ကတံုးနဲ႔
၂၁ရာစု ၾကက္ဆူစိုက္သမားႀကီးမ်ား ေတးသံ



ခ်စ္တဲ့သူငယ္ေလ
သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ေယာက္ဖတို႔ေရ
တို႔မန္းေျမမွာ ေရေတြႀကီးရင္
ေလွေတြစီးၿပီး သြားၾကသတဲ့
တၫိႈးငယ္မွ ယမ္းယမ္း
ႏွမေလးသူ႕ကိုလြမ္းရင္
ဇီးျပားေလးစားလို႔ ရည္းစားေလး ထားမိပါတယ္တဲ့
ပလိုင္းေပါက္နဲ႔ဖားေကာက္
မ်က္ႏွာမွာ ဘယ္လို ေက်ာက္ေတြေပါက္လည္း
ခ်စ္တာပဲတဲ့
တစ္အိတ္ကယ္မွခ်ဲ႕ခ်ဲ႕
ပါးစပ္ေလးရြဲ႕လို႔ တဖြဲ႕တႏြဲ႕လည္း ေျပာတတ္တယ္
အသစ္ကယ္မွ စက္စက္
ပိုးခ်ည္မွ်င္ တရဘက္နဲ႔
အေရာင္တဝင္းဝင္း
ေရႊေျခက်င္း ထင္းထင္းႀကီးကို
ဗရုတ္ကယ္မွဗရက္
သလံုးသားအထက္မွာတင္ကာ
အိထြားျဖဴေဖြး
အႏွီ မန္းသူေလးသည္
ပုလိပ္ကယ္မွလိုက္လိုက္
ထိုထိုေသာအခိုက္တြင္
ႏႈတ္ခမ္းေလး အသာကိုက္လို႔
ဆိုင္ကယ္ကိုေျပာင္းျပန္စီး
က်ံဳးပတ္ၿပီးလည္း ေျပးဖူးတာေပါ႔ေတာ္တဲ့
တလြဲရယ္မွ ေခ်ာ္ေခ်ာ္
ႏွမေလး ေဝးကေမွ်ာ္သည္
ဟမ္းဖုန္းႀကီးနဲ႔ လည္ကတံုးနဲ႔။



ကိုရင္လက္ဆင္း



----------------------------------------------------------------------------------------


လတ္ဆတ္ျခင္းကို သစ္ရြက္မ်ား မစြန္႔ထုတ္ ႏိုင္ေတာ့ၿပီ



နက္ျဖန္ခါကို ငါတို႔ဘယ္လိုပိုင္မလဲ
လႊသြားမ်ား သစ္ပင္ကိုျဖတ္တယ္
လတ္ဆတ္ျခင္းကို သစ္ရြက္မ်ား မစြန္႔ထုတ္ ႏိုင္ေတာ့ၿပီ
ပန္းေတြလည္း မပြင့္ႏိုင္ေတာ့
ဝတ္မႈန္ေတြလည္း မကူးေတာ့
ေက်းငွက္ေတြ ေတးမဆိုေတာ့
ျမက္ခင္းေတြ မစိမ္းလန္းေတာ့
လူေတြဟာ အရပ္ပုလာ
အေၾကာေရာဂါနဲ႔ ေခါင္းေတြဟာ တဆတ္ဆတ္ညိမ့္တတ္လာ
လြမ္းတဲ့အခါ သတိရစရာ မိုနာလီဇာမရွိ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နားရြက္ျဖတ္မယ့္ ဗင္းဆင့္လည္း မရွိ
မီးကိုခိုးယူေပးသူ ပရိုမီးသီးယပ္မရွိ
ပရိုမီးသီးယပ္ကို ကယ္တင္သူ ဟာက်ဴလီမရွိ
ပုခံုးနဲ႔ထမ္းေပးမယ့္ အက္တလတ္မရွိ
လက္တစ္ခ်က္လႈပ္တိုင္း လူေတြကို ရင္သပ္ရႈေမာေစတဲ့ တိုက္ဂါးဝုဒ္လည္းမရွိ
ရင္ကိုေကာ့ေပးရဲသူ ဦးဖိုးလိႈင္မရွိ
ကၽြဲရဲ႕ေက်ာေပၚက မွက္ရဲႀကီး ဆိုကေရးတီးလည္း မရွိ
မယ္စၾကာဝဠာမရွိ
အိုင္းစတိုင္းမရွိ
ခ်ိဳက္ေကာစကီးလည္းမရွိ
အေမွာင္ေၾကာက္တဲ့ အက္ဒီဆင္မရွိ
ေတာပုန္းႀကီး ေရာ္ဘင္ဟုမရွိ
ဒီလူေတြ မရွိတာ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ
ဘယ္ႏွႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားၿပီလဲ...?
ဘယ္ႏွႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားၿပီလဲ...?
ဘယ္ႏွႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားၿပီလဲ...?
လတ္ဆတ္ျခင္းကို သစ္ရြက္မ်ား မစြန္႔ထုတ္ ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။



N. လက္ဆင္း
03 March, 2009



ဦးဇင္းေလး တပည့္ေတာ္ ရသမွ် ပို႔ေပးလိုက္ပါသည္၊ အဆင္မေျပရင္ထပ္ေျပာပါ ဘုရာ့။

ေလာကမာရဇိန္ @ လူဆိုး